Orta Kuşağın Karma Ormanları

Ilıman okyanusal iklim bölgelerinde görülen ormanlardır. Kışın yapraklarını döken ormanlar, Orta kuşağın yaz mevsimi serin, kış mevsimi ılık geçen, her mevsimi yağışlı yerlerinin hakim bitki formasyonudur. Yıllık yağış tutarı 1000 mm den fazladır.

Kışın yapraklarını döken ormanların, daima yeşil iğne yapraklı ormanlar kuşağıyla temas sahalarında, araya iğne yapraklı ağaç türleri de karışır. Böylelikle bu sahalarda, daima yeşil iğne yapraklı ağaçlara kışın yapraklarını döken yayvan yapraklı ağaçların bir arada bulundukları değişik bir bitki formasyonu görülür ki, bu tür ormanlara karışık yapraklı ormanlar da denir.

Ilıman okyanus ikliminin bitki örtüsü yükseltiye bağlı olarak değişim gösterir. Kıyı kesimlerde geniş yapraklı ağaçların oluşturduğu ormanlar yerini iç kesimlerde önce karışık yapraklı ormanlara ve en yüksek kesimlerde de iğne yapraklı çam orman türüne bırakır.

Bu ormanları oluşturan ağaçlar çeşitlilik bakımından zengin olmadıkları gibi boyları da yağmur ormanları ve muson ormanlarına göre daha kısadır. Bu ormanlarda çoğunlukla birkaç ağaç türü o ormanın esas ağacını oluştururken, diğer türler ise orman içinde dağınık halde bulunur.

Orman genel olarak beş katmandan oluşur. Bunlar; Yüksek boylu ağaçlar, kısa boylu ağaçlar, çalılar, otlar ve yosun-likenler. Yüksek boylu ağaçlar genellikle meşe, akçaağaç, karaağaçtır.

Bu bölgeler Orta kuşakta yer aldığı için dört mevsim yaşanır. Ağaçlar, aşırı sıcaklık değişiminden kendilerini koruyabilmek için sonbaharda yaprak dökerler. Bu onlar için "kış uykusu" dur. İlkbaharda tekrar yeşerirler.

Yağmur ormanları ve muson ormanlarından sonra en nemli ve en fazla yağışlı iklime sahiptirler.

Özellikle Avrupa'nın batı ve kuzeybatı kıyılarında görülür. Orta kuşağın karma ormanlarının en yaygın olduğu alanlar Batı Avrupa, Güney Şili, Çin, Japonya, Yeni Zelanda, Avustralya'nın kuzeydoğusu ve Kuzeybatı Amerika'dır.

Önemli bir beslenme, kereste ve oksijen kaynağı olan bu ormanlar, günümüzde asit yağmurları tehdidi altındadır.