Yer kabuğu bir şeftaliye benzetilebilir.

Farklı yoğunluklara sahip bu katmanlar deprem dalgalarından yola çıkılarak keşfedilmiştir.

1. Yer Kabuğu

Taşküre anlamında da kullandığımız litosfer, yerkürenin bütün katı kısmını ifade etmez. Kabuk ve mantonun üst kısmından oluşur. Yerkürenin en ince, en hafif ve en dış katmanıdır.

Yerkabuğu, bileşimleri ve yoğunlukları birbirinden farklı iki tabakadan oluşur.

Sial (Granitik Yer Kabuğu):

ü  Bileşiminde Silisyum ve Alüminyum elementleri yoğundur. Yoğunluğu azdır (2,7 g/cm³)

ü  Katı halde bulunur. Kalınlığı okyanus tabanlarında az iken, kıta tabanlarında fazladır.

Sima (Bazaltik Yer Kabuğu):

ü  Bileşiminde Silisyum ve Magnezyum elementleri yoğundur. Yoğunluğu fazladır (3 g/cm³)

ü  Sial’in tersine okyanus tabanlarında kalınlaşır, kıta tabanlarında incelir.

Yer kabuğu çok farklı kayaçlardan (taşlardan) oluşur. ¾’ü Silisyum ve Oksijen minerallerinden oluşan kuvarstan meydana gelmiştir.

2. Manto

Yer kabuğu ile çekirdek arasındaki katmandır. Üst Manto ve Alt Manto olarak ikiye ayrılır.

Mantonun yer kabuğuna yakın kısımları daha akışkandır. Buraya astenosfer de denir.

Kıtalar akışkan olan bu katman üzerinde gemi gibi yüzmektedir.

Burada meydana gelen yatay ve dikey doğrultudaki akıntılar iç kuvvetlerin oluşumunda önemli bir etkendir.

3. Çekirdek

Yerin merkezindeki katmandır. İç ve dış çekirdek olmak üzere ikiye ayrılır.

Dış çekirdek sıvı, iç çekirdek ise katı hâldedir.

Nikel ve Demir elementlerinden oluşmuş olup yoğunluğu en fazla olan katmandır.